Στό πρόσωπό του ἔγινε γιά μυριοστή φορά πραγματικότητα ὁ θεόπνευστος τῆς Παναγίας μας λόγος: «…ὕψωσε ταπεινούς» (Λουκᾶ 1,52). Ὁ μέχρι χθές ταπεινός στό φρόνημα καί τή συμπεριφορά Ἱερομόναχος, ὁ κατανυκτικός λειτουργός τοῦ Θυσιαστηρίου, ὁ πρόθυμος συμπαραστάτης πρεσβυτέρων καί νεωτέρων, ὁ ἀκούραστος ἐξομολόγος, ὑψώνεται στό λαμπρό ἀξίωμα τοῦ ἀρχιερέως. Ἀναλαμβάνει εὐθύνες πολλές, ἀνεβαίνει σέ θρόνο ἐπισκοπικό καί γίνεται ποιμένας ποιμένων καί διδάσκαλος ἐθνῶν μακριά ἀπό τήν πατρίδα του, σέ χώρα μακρυνή μέ πλῆθος προβλημάτων.

Ἀφοῦ τόν συγχαροῦμε ὅλοι, ὁ Ἐπίσκοπός του, οἱ συμπρεσβύτεροί του, τό ἀγαπητό του ποίμνιο στή Μέλλισα καί τήν Ἐλευθερούπολη, τοῦ εὐχόμαστε Κύριος ὁ Θεός νά τόν ἐνισχύει στό ἱερότατο ἔργο του, οἱ φωτεινοί ἄγγελοι τῆς μακρινῆς Ἠπείρου νά τόν συμπαραστέκουν καί ὁ προστάτης του Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός νά τόν ἐμπνέει στά ἱεραποστολικά του ὁράματα καί ἔργα.