Εκ του Γραφείου επι των Αιρέσεων και Παραθρησκειών
Ο Παπισμός είναι κατεγνωσμένη αίρεση, ή μάλλον σύστημα και μήτρα κυοφορίας αιρέσεων. Αυτό μαρτυρεί η συνοδική και πατερική παράδοση των τελευταίων δώδεκα τουλάχιστον αιώνων, αφότου άρχισε η δογματική και λειτουργική διαφοροποίηση των βαρβάρων Φράγκων, με την καταδίκη της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, από την «Σύνοδο» της Φρανκφούρτης (794) και την «Σύνοδο» του Άαχεν (809).
Πρωταρχική και κύρια αίρεση, η οποία εμφανίστηκε στην Δυτική Εκκλησία από αυτόν τον 6ο μ. Χ. αιώνα, ήταν το Φιλιόκβε, με την αλλοίωση του Συμβόλου της Πίστεως Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως, δια της προσθήκης «και εκ του Υιού» στην εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος. Πρόκειται, όπως θα δούμε, για σοβαρή δογματική εκτροπή, η οποία προσβάλλει καίρια το τριαδολογικό δόγμα και έχει μεγάλες συνέπειες στην εν όλη ζωή της Εκκλησίας και καίριες επιπτώσεις στην σωτηρία των πιστών.
Η κακοδοξία αυτή υπέβοσκε στους δυτικούς από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, πηγάζουσα από τα έργα του Τερτυλλιανού και του Αυγουστίνου, οι οποίοι «θεολόγησαν» ερήμην της γνήσιας εκκλησιαστικής παράδοσης, λόγω ότι δεν γνώριζαν την ελληνική γλώσσα και εμφορούνταν από τον ρωμαϊκό νομικισμό. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 542 από τον Καισάριο Αρελάτης, ο οποίος παρουσίασε το λεγόμενο Ψευδο-Αθανασιανό Σύμβολο, το οποίο ψευδώς το απέδιδε στον Μ. Αθανάσιο, ενώ συντάκτης του ήταν ο Βικέντιος του Λερίν και το οποίο περιείχε την προσθήκη «και εκ του Υιού». Ακολούθως το υιοθέτησε η Γ΄ Σύνοδος του Τολέδου (589) το ανήγαγε σε «δόγμα» και εξέδωσε «ανάθεμα» σε όσους δεν δέχονται την και εκ του Υιού εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος. Η φοβερή αυτή πλάνη διαδόθηκε στους βαρβάρους της Δύσης και κύρια στους Φράγκους, οι οποίοι το χρησιμοποίησαν για να διαφοροποιηθούν από την Ανατολή, για πολιτικούς λόγους. Κύριος θιασώτης της αίρεσης αυτής ο φοβερός εχθρός της ελληνοορθοδοξίας και ψευδοάγιος της παπικής «εκκλησίας», Καρλομάγνος (800-814), ο οποίος την ενέταξε στο «θεολογικό» του έργο.
Το Πατριαρχείο της Ρώμης ανθίστατο στην αίρεση αυτή, παρά τις φοβερές πιέσεις των βαρβαρικών φύλων, που την είχαν υιοθετήσει. Το 803 ο Πάπας Λέων Γ΄ (795-816) ανάρτησε στο ναό του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη δύο πλάκες με το ορθόδοξο Σύμβολο, στην ελληνική και λατινική γλώσσα. Υπέρμαχος της Ορθοδοξίας αναδείχτηκε ο Μέγας Φώτιος (810-893), ο οποίος συγκάλεσε το 789-880 την Η΄ Οικουμενική Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη, η οποία καταδίκασε το Φιλιόκβε ως αίρεση και με την υπογραφή του Πατριαρχείου της Ρώμης και του τότε ορθοδόξου Πάπα Ιωάννου.
Όμως με την βίαιη επέλαση των βαρβάρων Φράγκων, το 1009 ανέβηκε στον πατριαρχικό θρόνο της Ρώμης ο Σέργιος Δ΄ (1009-1012), ο οποίος ενέταξε το φιλιόκβε στο Σύμβολο της Πίστεως και ο διάδοχός του Βενέδικτος Η΄ (1012-1024), το ανήγαγε σε πίστη της Εκκλησίας και το εισήγαγε στη λατρεία. Τότε η ορθόδοξη Ανατολή αντέδρασε και διέκοψε την κοινωνία με την Δύση (1009). Αυτή είναι η πρώτη και ουσιαστική διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας μεταξύ Ανατολής και Δύσης, λόγω της αιρέσεως του Φιλιόκβε, η οποία συνεχίζεται ως σήμερα.
Κατά τα δραματικά γεγονότα του «σχίσματος» του 1054 κύριο ζήτημα ήταν το Φιλιόκβε. Οι μεν Ανατολικοί καταδείκνυαν τους Δυτικούς ως αιρετικούς για το Φιλιόκβε και οι Δυτικοί κατηγορούσαν τους Ανατολικούς ως «αιρετικούς» διότι δεν το δέχονταν ως δήθεν «αρχέγονη διδασκαλία της Εκκλησίας»!
Στη συνέχεια και ως τα σήμερα η παπική «εκκλησία» παραμένει πεισματικά στην αίρεση αυτή. Το 1274, η Β΄ «Σύνοδος» της Λυών αποφάνθηκε ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό, σύμφωνα με το Filioque στη σύγχρονη λατινική εκδοχή του Συμβόλου της Νικαίας και ενέχει σωτηριολογική σημασία η πίστη σ’ αυτή. Αυτή η πίστη είναι κυρίαρχη στην παπική «εκκλησία» ως τα σήμερα.
Αλλά τα τελευταία χρόνια, υπό την πίεση των ορθοδόξων στους θεολογικούς διαλόγους, αναγκάστηκε το Βατικανό σε ελιγμούς τακτικής όσον αφορά το «δόγμα» του Φιλιόκβε. Άλλωστε οι τακτικισμοί είναι συνυφασμένοι με την ουσία και την «πολιτική» του Παπισμού, μεταχειριζομένου κάθε μέσον, νόμιμο και άδικο, ηθικό και ανήθικο, να πραγματοποιήσει τους στόχους του, ως βασισμένου στο ιησουιτικό «δόγμα» «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»!
Έτσι τα τελευταία χρόνια, για λόγους καθαρά προσηλυτιστικούς, στους παπικούς στις ορθόδοξες χώρες, στους Ουνίτες, Μαρωνίτες και άλλες θρησκευτικές κοινότητες που έχουν κοινωνία με την παπική «εκκλησία», επιτρέπεται να απαγγέλλουν το Σύμβολο της Πίστεως χωρίς την προσθήκη του Φιλιόκβε.
Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατα δημοσιεύματα πως «Ο Πάπας Λέων ΙΔ΄ αναγνωρίζει το Σύμβολο της Πίστεως χωρίς το Filioque». Αυτά στηρίχτηκαν στην «αποστολική επιστολή αφιερωμένη στην 1.700ή επέτειο της Συνόδου της Νίκαιας, In Unitate Fidei («Στην Ενότητα της Πίστης»)».
Επειδή ίσως πολλοί ενθουσιασθούν από αυτό το γεγονός και θεωρήσουν ότι ο Παπισμός «άλλαξε» και «δεν είναι πια αιρετικός» και πως «ήρθε η ώρα για την ένωση των εκκλησιών», θα προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε την ως άνω παπική εγκύκλιο υπό την ορθόδοξη σκοπιά και φυσικά υπό την παπική σκοπιμότητα, η οποία όπως προαναφέραμε, είναι προφανώς ένας ακόμα ελιγμός τακτικής του Βατικανού.
Πρώτη μας παρατήρηση είναι ότι πουθενά στην εγκύκλιό του ο «Πάπας» Λέων ΙΔ΄ δεν αποκηρύσσει το Φιλιόκβε, αλλά προσπαθεί να εκθειάσει σκιωδώς το Σύμβολο Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως. Και έχει το σκοπό του. Έπρεπε, κατά το ταξίδι του στην Τουρκία, να συμμετάσχει στην εορταστική επέτειο των 1700 χρόνων από την σύγκληση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου (325), να παρουσιαστεί ότι «σέβεται» την εκκλησιαστική παράδοση και πως είναι ο «θεματοφύλακας» της χριστιανικής πίστης, η οποία απορρέει από το Ορθόδοξο Σύμβολο της Πίστεως. Δεν θα μπορούσε να κάμει αλλιώς, να μην εκθειάσει το απαύγασμα της Μεγάλης Εκείνης Συνόδου, που είναι το Ιερό Σύμβολο της Πίστεως!
Αλλά και ολόκληρη η εγκύκλιος είναι γεμάτη από σκοτεινά σημεία, σκοπιμότητες και συγκαλυμμένες θέσεις, οι οποίες θέλουν να παρουσιάσουν τον Παπισμό ως την «αληθινή και απλανή εκκλησία», στην οποία οφείλουν να υποταχθεί σύμπας ο κατακερματισμένος χριστιανικός κόσμος και μαζί η Ορθόδοξη Εκκλησία μας.
Τανύζεται να αποδείξει ότι η «εκκλησία» του παραμένει πιστή στην διδασκαλία του Συμβόλου της Πίστεως. Έγραψε: «Για αιώνες, αυτή η και αξίζει να ομολογηθεί και να κατανοηθεί με νέους και σχετικούς τρόπους». Όντως ήταν για αιώνες κοινή και διαρκής η γνήσια ομολογία πίστης, την οποία διατάραξε και διέσπασε η δική του «εκκλησία», διαφοροποιούμενη από την κοινή πίστη και την εισαγωγή δεκάδων πλανών, σε αντίθεση με την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, η οποία παραμένει απόλυτα πιστή στην αρχέγονη αποστολικοπαράδοτη πίστη και δε προαφαίρεσε το παραμικρό! Γι’ αυτή την μεγάλη αλήθεια δεν είπε τίποτε! Δεν αναφέρθηκε για τις προσθαφαιρέσεις της «εκκλησίας» του και μάλιστα με τους «συνοδικούς αφορισμούς» σε όλους εμάς που δεν τις ακολουθούμε, με τους οποίους μας «στέλνει στην κόλαση» επειδή δεν δεχόμαστε τις παπικές κακοδοξίες και εν προκειμένω, την αίρεση του φιλιόκβε! Φυσικά, κάνοντας λόγο για «διαρκή ομολογία πίστης (που) ήταν η κοινή κληρονομιά των Χριστιανών», εννοεί την «εκκλησία» του, την οποία χαρακτηρίζει ως «ορθόδοξη»!
Δεν μας λέει επίσης ποιοι είναι αυτοί οι «νέοι» και «σχετικοί» τρόποι «να ομολογηθεί και να κατανοηθεί η κοινή κληρονομιά των Χριστιανών». Αυτό σημαίνει ότι έχει τη διάθεση να κάμει την αυτοκριτική της «εκκλησίας» του, η οποία, όχι μόνο παραχάραξε και αλλοίωσε το Σύμβολο της Πίστεως, αλλά πρόσθεσε δεκάδες πλάνες, ως «γνήσια διδασκαλία της εκκλησίας», οι οποίες, είτε δεν υπάρχουν στην αρχαία Εκκλησία, είτε έχουν καταδικαστεί, όπως η αίρεση του Φιλιόκβε. Όπως προαναφέραμε, δεν αποκηρύσσει την αίρεση αυτή και ταυτόχρονα κάνει λόγο για «διαρκή ομολογία πίστης», για «κοινή κληρονομιά των Χριστιανών», προφανώς στη «γραμμή» της δικής του «εκκλησίας»!
Αυτό θέλει να αποδείξει με την επόμενη παράγραφο: «Ακόμη και σήμερα, σε κάθε Κυριακάτικη Ευχαριστιακή γιορτή, απαγγέλλουμε το Σύμβολο της Πίστεως Νίκαιας-Κωνσταντινούπολης, την ομολογία πίστης που ενώνει όλους τους Χριστιανούς». Δεν απαγγέλλει η «εκκλησία» του και ο ίδιος το ορθόδοξο, το γνήσιο Σύμβολο της Πίστεως, αλλά το αλλοιωμένο, με την προσθήκη του φιλιόκβε, η οποία προσβάλλει καίρια το Δόγμα της Αγίας Τριάδος, καταδικασμένη από την Η΄ Οικουμενική Σύνοδο (879-880) και με υπογραφή του τότε ορθοδόξου Πατριαρχείου της Δύσεως!
Συνεχίζοντας έγραψε: «Μοιραζόμαστε την ίδια πίστη στον ένα και μοναδικό Θεό, τον Πατέρα όλων των ανθρώπων. Ομολογούμε μαζί τον ένα Κύριο και αληθινό Υιό του Θεού, τον Ιησού Χριστό, και το ένα Άγιο Πνεύμα, που μας εμπνέει και μας ωθεί προς την πλήρη ενότητα και την κοινή μαρτυρία του Ευαγγελίου. »! Όχι! Δεν λατρεύουμε τον ίδιο Τριαδικό Θεό, ήτοι: δεν λατρεύουμε τον ίδιο Πατέρα, ο Οποίος «μοιράζεται» το αποκλειστικό του υποστατικό ιδίωμα, της εκπόρευσης του Αγίου Πνεύματος με τον Υιό, δεν λατρεύουμε τον ίδιο Υιό, ο Οποίος καταστρατηγεί το υποστατικό ιδίωμα του Πατρός, καταργεί την μοναρχία του και εισάγει δυαρχία στην Θεότητα, δεν λατρεύουμε το ίδιο Άγιο Πνεύμα, το οποίο έχει δύο πηγές εκπόρευσης και καθίσταται υποδεέστερο των άλλων δύο θείων Προσώπων. Κι ακόμα έγραψε: «Πραγματικά, αυτό που μας ενώνει είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που μας χωρίζει!»: Απαντάμε: η σώζουσα ορθόδοξη πίστη της Μιας και Αδιαίρετης Εκκλησίας του Χριστού δεν μπαίνει σε κανένα ζύγι, κανενός ευφάνταστου αιρεσιάρχη. Η διδασκαλία του Χριστού έχει αιώνιο χαρακτήρα, μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας και γι’ αυτό είπε: «ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ» (Ματθ.5,18)! Η «μαξιμαλιστική θεολογία», που εκφράζει εδώ ο «Πάπας» Λέων είναι μια επικίνδυνη κακόδοξη αντίληψη, μια δόλια παγίδα, για την σχετικοποίηση της μόνης σώζουσας Ορθόδοξης Πίστης.
Ακολούθως, για να εντυπωσιάσει, δίνει έναν περίεργο και ακατανόητο θεολογικά «ουμανιστικό» χαρακτήρα στο Σύμβολο της Πίστεως: «Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ζούμε, ανάμεσα σε τόσες ανησυχίες και φόβους, απειλές πολέμου και βίας, φυσικές καταστροφές, σοβαρές αδικίες και ανισορροπίες, και την πείνα και τη δυστυχία που υποφέρουν εκατομμύρια αδελφοί και αδελφές μας, αυτό το Σύμβολο της Πίστεως μας δίνει ελπίδα»! Μας είναι ακατανόητο πως μπορεί το Σύμβολο της Πίστεως να εξαλείψει τους πολέμους, την πείνα, ακόμα και τις φυσικές καταστροφές! Το Σύμβολο της Πίστεως έχει καθαρά σωτηριολογικό χαρακτήρα και τίποτε περισσότερο!
Επίσης για να δείξει ότι μελετά τους Πατέρες, αναφέρει το εξής παράδοξο: την θέση του Μ. Αθανασίου περί κατά χάριν θεώσεως του ανθρώπου: «Ο άγιος Αθανάσιος εξηγεί ότι ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος για να θεωθεί ο άνθρωπος. Αυτή η διαφωτιστική κατανόηση της θείας αποκάλυψης προετοιμάστηκε από τον Άγιο Ειρηναίο της Λυών και τον Ωριγένη και στη συνέχεια αναπτύχθηκε περαιτέρω με μεγάλο πλούτο στην ανατολική πνευματικότητα». Όπως είναι γνωστό, η θέωση του ανθρώπου επιτυγχάνεται με την άκτιστη Θεία Χάρη, δια της οποίας ο Θεός κοινωνεί με τα πλάσματά Του και διαχέει τις ευλογίες Του και την αγάπη Του. Όμως ο Παπισμός δεν πιστεύει σε άκτιστη Θεία Χάρη, αλλά σε κτιστή, η οποία δεν μπορεί ούτε να σώσει, πολλώ δε μάλλον να θεώσει, αφού και η ίδια χρήζει σωτηρίας! Μάλιστα αυτή η κακοδοξία είναι «συνοδικά» κατοχυρωμένη, με «αναθέματα» για όσους δέχονται την Θεία Χάρη ως άκτιστη! Για τούτο ο Παπισμός δεν δέχεται την κατά χάριν θέωση του ανθρώπου, αλλά κάποια σκιώδη ηθική βελτίωση και κάποια μεταθανάτια ευδαιμονία.
Ενώ αναλύει (με τα δικά του πιστεύω) τα άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως, όσον αφορά τον Πατέρα και τον Υιό, περιέργως, αλλ’ όχι ακατανοήτως, δεν αναλύει την πίστη στο Άγιο Πνεύμα. Νομίζουμε ότι αυτή η «παράληψη» είναι «εκ του πονηρού», προφανώς να μην αναγκαστεί να αναφερθεί στην ορθόδοξη μορφή του Συμβόλου της Πίστεως Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως, περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος μόνον από τον Πατέρα! Αρκέστηκε να γράψει αοριστολογώντας, πως «Το Άγιο Πνεύμα είναι ο σύνδεσμος της ενότητας που λατρεύουμε μαζί με τον Πατέρα και τον Υιό»!
Ακολούθως βγάζει το προσωπείο του «αλάθητου διδασκάλου» της «εκκλησίας» του και προχωρά στην φανέρωση του καταχθόνιου σχεδίου του Παπισμού να καθυποτάξει ολόκληρο τον κατακερματισμένο χριστιανικό κόσμο στην παπική εξουσία. Πως; Κατ’ αυτόν, οφείλουμε «να αφήσουμε πίσω τις θεολογικές , για να αναπτύξουμε μια κοινή κατανόηση και ακόμη περισσότερο, μια κοινή προσευχή στο Άγιο Πνεύμα, ώστε να μας συγκεντρώσει όλους μαζί σε μια πίστη και μια αγάπη»! Αποδίδει στο Άγιο Πνεύμα πραγματικά μαγικές ιδιότητες να μας συγκεντρώσει όλους «σε μια πίστη και μια αγάπη», εγκαταλείποντας τις θεολογικές διαφορές, οι οποίες γ’ αυτόν είναι «αντιπαραθέσεις που έχουν χάσει τον λόγο ύπαρξής τους»! Δηλαδή, οι αγώνες των Αγίων Πατέρων να περιχαρακώσουν την σώζουσα πίστη της Εκκλησίας ήταν αντιπαραθέσεις, οι οποίες πια δεν έχουν λόγο ύπαρξης! Η «μία πίστη» που αναφέρει δεν είναι άλλη από την παπική και για τούτο καλεί, εμμέσως πλην σαφώς να υποταχτούμε στην «ελέω Θεού» παπική εξουσία!
Δίνει μάλιστα και τον τρόπο «ενότητας», την «κοινή κατανόηση», με άλλα λόγια, μας καλεί να δείξουμε κατανόηση για τις δεκάδες κακοδοξίες της «εκκλησίας» του, τις οποίες δεν διανοείται να αποποιηθεί! Είναι σαφέστατος, δεν διανοείται να επιστρέψει στην πίστη της Εκκλησίας, πριν την απόσχιση της θρησκευτικής κοινότητός του από Αυτή. Γράφει: «Αυτό δεν συνεπάγεται οικουμενισμό που επιχειρεί να επιστρέψει στο κράτος πριν από τις διαιρέσεις, ούτε είναι αμοιβαία αναγνώριση του σημερινού status quo της των Εκκλησιών και των εκκλησιαστικών κοινοτήτων»! Αυτή η θέση του μαρτυρεί και το όραμά του για την «ένωση των εκκλησιών» με βάση την Ουνία. Δεν τον ενδιαφέρει ποια θα είναι η πίστη όσων ενωθούν με την «εκκλησία» του, την οποία επίσης χαρακτηρίζει ως «ποικιλομορφία», αλλά η υποταγή τους στην εξουσία του, ως τον «αντιπρόσωπο του Χριστού στη γη»! Ένα «δύσκολο ταξίδι αμοιβαίας ακρόασης και αποδοχής», «μια πνευματική πρόκληση, η οποία απαιτεί μετάνοια και μεταστροφή εκ μέρους όλων». Με άλλα λόγια μας καλεί για «αποδοχή», προφανώς των παπικών κακοδοξιών και το πλέον εξωφρενικό: σε «μετάνοια και μεταστροφή». Από τι να μετανοήσουμε; Για εκείνον, από την «αίρεσή» μας, που είναι η άρνησή μας να υποταχτούμε στο δαιμονικό «πρωτείο» του εφ’ όλης της Εκκλησίας! Που να μεταστραφούμε; Εντασσόμενοι στην παπική «εκκλησία»! Αν ήταν ειλικρινής θα πρότασσε πρώτα τον εαυτό του για μετάνοια και επιστροφή, αλλά δεν το έκανε, διότι θεωρεί τον εαυτό του «αλάθητο»!
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι για τον Παπισμό οι Ορθόδοξοι θεωρούμαστε «αιρετικοί» και κάτι περισσότερο, όπως το εξέφρασε ο ηθικός και φυσικός αυτουργός της γενοκτονίας 880.000 ορθοδόξων Σέρβων κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, «αρχιεπίσκοπος» της Κροατίας, Α. Στέπινατς και νυν «άγιος» της παπικής «εκκλησίας», ως εξής: «το πνεύμα του Βυζαντίου- δηλαδή της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας- είναι κάτι το τρομερόν, το οποίον μόνον ο Παντοδύναμος και Παντογνώστης Θεός δύναται να ανέχεται… το σχίσμα της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι η μεγαλυτέρα κατάρα εν Ευρώπη, σχεδόν μεγαλύτερον και από τον Προτεσταντισμόν…». Και βεβαίως το «τρομερό» αυτό «σχίσμα» προσπάθησαν να το «διορθώσουν» με τις πλέον άγριες γενοκτονίες και σφαγές των χιλίων χρόνων της ιστορίας του Παπισμού και εν προκειμένω, ο δαιμονικός «άγιος» «αρχιεπίσκοπος» με την κατακρεούργηση των 880.000 «αιρετικών» Σέρβων! Γι’ αυτό λοιπόν και ο «αλάθητος» Λέων μας καλεί για μετάνοια και επιστροφή!
Περαίνουμε την ανακοίνωσή μας με την τραγική διαπίστωση ότι ο αιρετικός Παπισμός παραμένει απόλυτα αμετακίνητος στις δεκάδες πλάνες του και το χειρότερο: επιχειρεί με σοφίσματα και διπλωματικούς τακτικισμούς, να παρουσιαστεί με ένα νέο προσωπείο, δήθεν «ορθόδοξο». Να δείξει ότι, «γεμάτος αγάπη», καλεί τους πάντες σε ενότητα, αφήνοντας πίσω το «άτεγκτο» παρελθόν του. Αυτό έκαμε και ο «Πάπας» Λέων, με την «In Unitate Fidei» εγκύκλιό του. Θέλοντας δήθεν να τιμήσει την 1700η επέτειο από την σύγκληση της Αγίας Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, επιχείρησε να δείξει ότι σέβεται το Σύμβολο της Πίστεως Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως. Ως θιασώτης του ιερού Αυγουστίνου, του (δυστυχώς) πρώτου εισηγητού του Φιλιόκβε και με έναν απίστευτα ρηχό θεολογικό λόγο προσπάθησε υποκριτικά να δείξει ότι υιοθετεί το ανόθευτο Σύμβολο, δίνοντας την εσφαλμένη εντύπωση ότι απέβαλε αυτή την κακοδοξία από την «εκκλησία» του. Αλλά, όπως αποδείξαμε, ουδόλως ισχύει αυτό. Στην εγκύκλιό του ούτε καν υπαινίσσεται κάτι τέτοιο! Αν την απέβαλε θα το έγραφε! Εκτιμούμε πως ουδέποτε θα το κάμει, διότι η αποβολή του «δόγματος» του Φιλιόκβε (και κάθε παπικής πλάνης) θα αναιρούσε πανηγυρικά και το έτερο παπικό «δόγμα», αυτό του Αλαθήτου του Πάπα»! Θα κατέρρεε η «αυθεντία» όλων των ως τώρα «Παπών»! Θα κατέρρεε ο ίδιος ο Παπισμός, ο οποίος είναι ταυτισμένος με το «πρωτείο» και το «αλάθητο» του «Πάπα»!
Τέλος, η ως άνω παπική εγκύκλιος δημιούργησε «κλίμα ευφορίας» σε πολλούς ορθοδόξους, θερμούς θιασώτες της «ένωσης των εκκλησιών», οι οποίοι διείδαν ότι ο Παπισμός, με την «αποκήρυξη» της αίρεσης του Φιλιόκβε έγινε «ορθόδοξος» και άρα ήρθε η ώρα της «ένωσης»! Όμως δυστυχώς εθελοτυφλούν. Δεν θέλουν να δουν την τραγική πραγματικότητα, ότι πραγματική ορθοδοξοποίηση του Παπισμού θα σημάνει την κατάργησή του! Παπισμός και Ορθοδοξία είναι δύο απόλυτα ασύμβατα μεγέθη, διότι πρωτείο εξουσίας και Συνοδικότητα, που αναλύεται σε αποφασιστική ισότητα ψήφου, είναι αντιφατικές πραγματικότητες!
Σε επόμενη ανακοίνωσή μας θα σχολιάσουμε τα όσα τραγελαφικά συνέβησαν κατά τους «εορτασμούς» της 1700ης επετείου της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου.
